Gangetje
Door: Dianne
Blijf op de hoogte en volg Dianne
23 November 2006 | Kenia, Nairobi
De afgelopen tijd heb ik geen spectaculaire dingen gedaan, alles gaat zijn gangetje. Het werk gaat goed, ik ben bijna klaar met het marketingplan voor Medi-Sat. Dit is het product dat binnenkort gaat starten in een pilot. Ik ben nu bezig met een marketing plan voor het andere product dat ze hebben: e-payment. Volgende week heb ik een vergadering met iemand die de ‘branding’ voor het bedrijf gaat doen. Het is een vriend van één van de directeuren en heeft gewerkt als brand manager voor het op één na grootste koffiemerk in Kenia. Een interessante persoon dus om mee samen te werken!
Verder heb ik wat kleine gebeurtenissen op een rijtje gezet die grappig of opvallend waren in de afgelopen twee weken:
Maandag 13 november: elke maandag starten we met een staff meeting. Iedereen vertelt wat hij/zij de afgelopen week heeft gedaan en wat hij/zij de komende week gaat doen. De managers probeerden duidelijk te maken aan het technisch personeel dat er hard gewerkt moest worden de komende twee weken, omdat de pilot op 1 december start en het systeem nog steeds niet werkt zoals het zou moeten werken. Citaat: “De pilot MOET starten op 1 december, dus het product MOET klaar zijn. Desnoods sluit ik iedereen op in kantoor. Ik ben serieus, ik doe het!” Tot nu toe is er niemand opgesloten, maar als het nodig is, doet hij het wel. Lijkt me best grappig, dus ik wacht af.
Donderdag 16 november: na het werk stapte ik in bij een matatu, maar al snel nam hij een route die afweek van de normale route. Ik was de enige in de matatu, dus ik vroeg waar we heen gingen. Het bleek dat ze een bepaalde politieman op de route wilden ontwijken en daarom een andere route namen. Achter de voorruit is altijd een bordje zichtbaar met het nummer van de matatu. Het bordje werd omgedraaid en op ‘private’ gezet. Ik volgde de route om te controleren of ze inderdaad de goede kant op gingen (ik ken de buurt inmiddels vrij goed, dus ik wist welke richting we op moesten). Uiteindelijk kwamen we weer op de normale route terecht en werd ik afgezet. Dat was mijn privéritje met een matatu (het komt normaal NOOIT voor dat je in je eentje in een matatu zit), weer eens wat anders dan een taxi...
Zaterdag 18 november: vandaag een extra dag gewerkt. In de matatu op weg naar huis zat er een Keniaan voor me die een Nederlandse trui aan had. Ik herinner me de naam op de trui niet meer, maar het was in ieder geval een herberg.
Zondag 19 november: lekker de toerist uitgehangen. Samen met Devon en Kristian ben ik naar Nairobi National Park geweest: een natuurpark net buiten Nairobi waar onder andere de grootste populatie zwarte neushoorns in Kenia leeft. Op zondag vertrekt er normaal een bus bij de ingang van het park die je 2,5 uur rondrijdt in het park. Helaas reed de bus die dag niet. We zijn toen maar naar een soort van dierentuin gegaan, wat erg leuk was. Daarna zijn we uit eten geweest in een Indisch restaurant. Heerlijk om eens lekker gekruid eten te eten! De Kenianen in het binnenland gebruiken namelijk nauwelijks kruiden, waardoor het eten altijd een beetje flauw is en hetzelfde smaakt. Ze gooien bovendien overal ‘soep’ overheen. De soep lijkt op oranje jus. Aan de kust gebruiken ze trouwens wel veel kruiden, omdat de bevolking hier voornamelijk uit Indiërs en Arabieren bestaat.
Dinsdag 21 november: tijdens de lunch las ik de krant en wat zag ik daar? Een artikel over Kenianen die heersen in de atletiek. Het artikel gaf een overzicht van wedstrijden in de afgelopen week die door Kenianen waren gewonnen. Met de wetenschap dat de Zevenheuvelenloop op 19 november had plaatsgevonden en de kans dat een Keniaan daar had gewonnen best aanwezig was, las ik het artikel. En ja hoor, de laatste alinea begon met: “In Nijmegen, the Netherlands, ...”. Toch grappig dat de stad waar je leeft en de Zevenheuvelenloop genoemd worden in een Keniaanse krant!
Woensdag 22 november: zondag had ik het juist met Devon en Kristian gehad over dikke mensen in matatu’s. Ik vroeg me af hoe dikke mensen in een matatu pasten. De stoeltjes zijn namelijk de helft van Nederlandse busstoelen en je hebt heel weinig ruimte om je in een stoel te wurmen. In al die tijd dat ik hier was, had ik dan ook nog geen dikke mensen in een matatu gezien. Devon vertelde dat hij één keer een dikke man had gezien die in zijn eentje naast de chauffeur zat. Daar zitten normaal twee mensen en heb je de meeste ruimte. Gisteren had ik het genoegen om naast een vrij gezette dame te zitten. Zij zat al in de matatu en liet me passeren zodat ik tussen haar en het raam kwam te zitten. Ik zat redelijk in de knel, hahaha.
Groetjes,
Dianne
Verder heb ik wat kleine gebeurtenissen op een rijtje gezet die grappig of opvallend waren in de afgelopen twee weken:
Maandag 13 november: elke maandag starten we met een staff meeting. Iedereen vertelt wat hij/zij de afgelopen week heeft gedaan en wat hij/zij de komende week gaat doen. De managers probeerden duidelijk te maken aan het technisch personeel dat er hard gewerkt moest worden de komende twee weken, omdat de pilot op 1 december start en het systeem nog steeds niet werkt zoals het zou moeten werken. Citaat: “De pilot MOET starten op 1 december, dus het product MOET klaar zijn. Desnoods sluit ik iedereen op in kantoor. Ik ben serieus, ik doe het!” Tot nu toe is er niemand opgesloten, maar als het nodig is, doet hij het wel. Lijkt me best grappig, dus ik wacht af.
Donderdag 16 november: na het werk stapte ik in bij een matatu, maar al snel nam hij een route die afweek van de normale route. Ik was de enige in de matatu, dus ik vroeg waar we heen gingen. Het bleek dat ze een bepaalde politieman op de route wilden ontwijken en daarom een andere route namen. Achter de voorruit is altijd een bordje zichtbaar met het nummer van de matatu. Het bordje werd omgedraaid en op ‘private’ gezet. Ik volgde de route om te controleren of ze inderdaad de goede kant op gingen (ik ken de buurt inmiddels vrij goed, dus ik wist welke richting we op moesten). Uiteindelijk kwamen we weer op de normale route terecht en werd ik afgezet. Dat was mijn privéritje met een matatu (het komt normaal NOOIT voor dat je in je eentje in een matatu zit), weer eens wat anders dan een taxi...
Zaterdag 18 november: vandaag een extra dag gewerkt. In de matatu op weg naar huis zat er een Keniaan voor me die een Nederlandse trui aan had. Ik herinner me de naam op de trui niet meer, maar het was in ieder geval een herberg.
Zondag 19 november: lekker de toerist uitgehangen. Samen met Devon en Kristian ben ik naar Nairobi National Park geweest: een natuurpark net buiten Nairobi waar onder andere de grootste populatie zwarte neushoorns in Kenia leeft. Op zondag vertrekt er normaal een bus bij de ingang van het park die je 2,5 uur rondrijdt in het park. Helaas reed de bus die dag niet. We zijn toen maar naar een soort van dierentuin gegaan, wat erg leuk was. Daarna zijn we uit eten geweest in een Indisch restaurant. Heerlijk om eens lekker gekruid eten te eten! De Kenianen in het binnenland gebruiken namelijk nauwelijks kruiden, waardoor het eten altijd een beetje flauw is en hetzelfde smaakt. Ze gooien bovendien overal ‘soep’ overheen. De soep lijkt op oranje jus. Aan de kust gebruiken ze trouwens wel veel kruiden, omdat de bevolking hier voornamelijk uit Indiërs en Arabieren bestaat.
Dinsdag 21 november: tijdens de lunch las ik de krant en wat zag ik daar? Een artikel over Kenianen die heersen in de atletiek. Het artikel gaf een overzicht van wedstrijden in de afgelopen week die door Kenianen waren gewonnen. Met de wetenschap dat de Zevenheuvelenloop op 19 november had plaatsgevonden en de kans dat een Keniaan daar had gewonnen best aanwezig was, las ik het artikel. En ja hoor, de laatste alinea begon met: “In Nijmegen, the Netherlands, ...”. Toch grappig dat de stad waar je leeft en de Zevenheuvelenloop genoemd worden in een Keniaanse krant!
Woensdag 22 november: zondag had ik het juist met Devon en Kristian gehad over dikke mensen in matatu’s. Ik vroeg me af hoe dikke mensen in een matatu pasten. De stoeltjes zijn namelijk de helft van Nederlandse busstoelen en je hebt heel weinig ruimte om je in een stoel te wurmen. In al die tijd dat ik hier was, had ik dan ook nog geen dikke mensen in een matatu gezien. Devon vertelde dat hij één keer een dikke man had gezien die in zijn eentje naast de chauffeur zat. Daar zitten normaal twee mensen en heb je de meeste ruimte. Gisteren had ik het genoegen om naast een vrij gezette dame te zitten. Zij zat al in de matatu en liet me passeren zodat ik tussen haar en het raam kwam te zitten. Ik zat redelijk in de knel, hahaha.
Groetjes,
Dianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
