Gegrilde geit en Namanga
Door: Dianne
Blijf op de hoogte en volg Dianne
15 Januari 2007 | Kenia, Nairobi
In mijn laatste berichtje vorig jaar heb ik verslag gedaan van alle ziekenboegverhalen. Kristian had malaria, maar is inmiddels weer helemaal genezen hiervan. Sindsdien heeft hij wel twee keer amoebes gehad: parasieten die leven in het maag/darmkanaal en ervoor zorgen dat je ongeveer de helft van je dag op de wc doorbrengt. Van de laatste amoebe-aanval is hij nog niet helemaal genezen, maar de tijd die hij op de wc doorbrengt is inmiddels al wel gehalveerd, dus er is progressie waar te nemen ;).
Devon bleek achteraf geen malaria te hebben. Hij is inmiddels (sinds 12 december) vertrokken naar India. Hij is daar een maand aan het rondreizen en gaat dan naar Europa om daar drie maanden rond te reizen. Kristian is weer terug verhuisd van Kents huis naar het appartement waar ik leef.
Zo dat was een korte update wat betreft m’n huisgenoten. Met mij gaat alles nog steeds prima. Alle ziektes zijn me tot nu bespaard gebleven. Ik weet niet of dat komt doordat ik hygiënischer ben of dat ik als kind zoveel zand, en alles wat daarin leeft, heb gegeten dat ik immuun ben geworden voor kleine ziekte-veroorzakende beestjes. Het is in ieder geval erg fijn om niet ziek te zijn :).
In december heb ik veel leuke dingen gedaan. Laat ik beginnen met het verhaal over de geit. Op 12 december was het Independence Day, een feestdag voor iedereen. ’s Middags kreeg ik een smsje van Susan (mijn zus uit het gastgezin) met daarin de volgende tekst: “Hoi Dianne. Mam heeft besloten vandaag een geit te slachten. Kun je komen? Groetjes, Susan.” Ik vond dit erg grappig en ben langsgegaan.
Kenianen zijn dol op geitenvlees en gegrilde geit (vergelijkbaar met onze barbeque) is het favoriete gerecht voor speciale gelegenheden. Het wordt ‘nyama choma’ genoemd (gegrild vlees). Susans familie had ongeveer 35 mensen uitgenodigd om de geit op te eten en het was erg gezellig. De geit werd ter plekke geroosterd (in delen :)) en daarna uitgedeeld.
In het weekend van 15 t/m 17 december ben ik naar een Aiesec USIU (één van de universiteiten in Nairobi) conferentie in Namanga geweest. Namanga ligt bijna op de grens met Tanzania en is ongeveer 2,5 uur rijden vanuit Nairobi. De conferentie begon al op donderdag, maar ik vertrok vrijdagavond met een trainee uit Japan (Chiko). Ze was net drie weken in Kenia, dus ze had geen idee waar we heen moesten. Kristian had me uitgelegd vanwaar de matatu’s naar Namanga vertrokken, maar het duurde ongeveer drie kwartier voordat we ze hadden gevonden. Onderweg vertelde de trainee me dat Aiesec USIU behoorlijk streng is voor de trainees die via hen in Kenia zijn. Als je als trainee ergens heen wil, dan moet je altijd toestemming vragen aan Aiesec USIU en meestal willen ze niet dat je gaat als er niemand van Aiesec bij is. Het was dus een wonder dat ze Chiko met mij lieten afreizen naar Namanga. De reis verliep verder prima, maar ze smsten wel een paar keer waar ze bleef. Ik ben blij dat Aiesec UN (University of Nairobi) mij gewoon vrij laat. Ik moet er niet aan denken dat ik overal toestemming voor zou moeten vragen of ergens niet heen zou kunnen gaan, omdat Aiesec dat niet zou willen. Ik denk dat ik die verantwoordelijkheid zelf wel aan kan :).
De conferentie was een verkiezingsconferentie, waarin het nieuwe bestuur van Aiesec USIU werd gekozen. In werkelijkheid viel er weinig te kiezen, want voor elke positie was er maar één persoon beschikbaar :). Maar goed, Aiesecers zijn nu eenmaal dol op tradities en rituelen, dus er werd een hele verkiezingsceremonie gehouden. Eén van de tradities is dat het nieuwe bestuur dronken wordt gevoerd voordat ze de uitslag te horen krijgen. Wat een drama zeg. Volgens mij was niemand van het nieuwe bestuur echt dronken, maar ze probeerden iedereen er wel van te overtuigen met hun acteerkunsten. Ze konden niet lopen, kraamden onzin uit, schreeuwden in het rond, barsten in tranen uit, etcetera. In het begin was het wel grappig, maar na een tijdje werd het erg irritant, vooral toen de voorzitter de uitslag bekend wilde maken en ze hun mond maar niet dicht wilden houden. Ik voelde me een beetje ‘oud’ tussen al die mensen. Kristian had me al gewaarschuwd dat de mensen van USIU erg jong waren. Dit komt omdat het een private universiteit is en geen publieke, zoals de University of Nairobi, waar ik meestal mee te maken heb. In Kenia kunnen alleen de beste studenten terecht bij een publieke universiteit, de rest wordt niet toegelaten. Als je het geluk hebt dat je rijke ouders hebt, kun je terecht bij een private universiteit, anders heb je pech en kun je niet studeren. De publieke universiteiten zitten zo overvol dat iedereen twee jaar moet wachten na de middelbare school voordat ze kunnen beginnen met studeren. Mensen beginnen dus op z’n vroegst op hun twintigste met studeren.
De conferentie zelf was niet veel aan. Naast de verkiezing en de voorafgaande speeches werd er eigenlijk niets gedaan en de houding van de mensen die er waren was allesbehalve enthousiast.
Het was wel leuk dat we op zaterdagochtend een game drive (safari) in Amboselli National Park hebben gedaan. Dit park is echt totaal anders dan Masai Mara. Het zijn hoofdzakelijk uitgestrekte kale vlaktes met hyena’s en honderden olifanten. Verder is er relatief veel water en massa’s vogels. Vanuit het park kun je de Kilimanjaro in Tanzania zien. Helaas was het erg bewolkt die dag, dus we konden de berg niet in volle glorie bekijken. We zagen een stukje van de berg tussen de wolkenvelden door en ik kan je vertellen: die berg is hoog! 5896 meter! En hij staat helemaal alleen, omgeven door vlak land, een indrukwekkend gezicht. Ik heb er zin in om in maart daar naar boven te klauteren! Maar eerst moet ik wel behoorlijk trainen. Daar ben ik een week geleden mee begonnen: twee keer per week hardlopen (tot nu toe geeft m’n voet geen problemen), vier keer per week krachttrainen, elke dag alle trappen in het kantoorgebouw waar ik werk op lopen (17 verdiepingen) en zoveel mogelijk wandelen. Vorige week ben ik lid geworden van de Mountain Club Kenya. In het weekend organiseren ze vaak wandelingen/klimtochten en ik ben van plan om zoveel mogelijk met ze mee te gaan. Komend weekend ga ik een beginnerscursus rotsklimmen bij ze doen.
Om even terug te gaan naar het weekend van de conferentie :). We sliepen in tenten en ze hadden ons verteld om alleen een slaapzak of deken mee te nemen. Ik nam dus aan dat er matrassen of iets dergelijks aanwezig waren. Niet dus, we moesten op de grond slapen. Gelukkig was het gras waarop de tenten waren opgezet behoorlijk zacht, dus ik heb wel kunnen slapen.
Op de terugweg gebeurde er nog iets grappigs. We waren bijna in Nairobi en we stonden in de file. Onze matatuchauffeur besloot dat het slimmer was om van de weg af te gaan en het zandpad, dat parallel liep aan de weg, te nemen. Terwijl we door een klein modderpoeltje reden, sloeg de motor af. De motor wilde niet meer starten, het klonk alsof de accu leeg was. We hadden drie mannen en elf vrouwen aan boord (allemaal van USIU) en wat er normaal gebeurt, is dat de vrouwen blijven zitten, terwijl de mannen de matatu gaan duwen. Natuurlijk was dat onmogelijk met deze verdeling (en een hoop bagage aan boord), dus ik stapte meteen uit om te helpen. De rest bleef gewoon zitten tot we ze drie keer hadden gevraagd om uit te stappen. Uiteindelijk stapten ze uit en hielpen ze mee duwen. Na een stukje rennen en duwen, sloeg de motor aan en konden we weer verder.
Groetjes,
Dianne
Devon bleek achteraf geen malaria te hebben. Hij is inmiddels (sinds 12 december) vertrokken naar India. Hij is daar een maand aan het rondreizen en gaat dan naar Europa om daar drie maanden rond te reizen. Kristian is weer terug verhuisd van Kents huis naar het appartement waar ik leef.
Zo dat was een korte update wat betreft m’n huisgenoten. Met mij gaat alles nog steeds prima. Alle ziektes zijn me tot nu bespaard gebleven. Ik weet niet of dat komt doordat ik hygiënischer ben of dat ik als kind zoveel zand, en alles wat daarin leeft, heb gegeten dat ik immuun ben geworden voor kleine ziekte-veroorzakende beestjes. Het is in ieder geval erg fijn om niet ziek te zijn :).
In december heb ik veel leuke dingen gedaan. Laat ik beginnen met het verhaal over de geit. Op 12 december was het Independence Day, een feestdag voor iedereen. ’s Middags kreeg ik een smsje van Susan (mijn zus uit het gastgezin) met daarin de volgende tekst: “Hoi Dianne. Mam heeft besloten vandaag een geit te slachten. Kun je komen? Groetjes, Susan.” Ik vond dit erg grappig en ben langsgegaan.
Kenianen zijn dol op geitenvlees en gegrilde geit (vergelijkbaar met onze barbeque) is het favoriete gerecht voor speciale gelegenheden. Het wordt ‘nyama choma’ genoemd (gegrild vlees). Susans familie had ongeveer 35 mensen uitgenodigd om de geit op te eten en het was erg gezellig. De geit werd ter plekke geroosterd (in delen :)) en daarna uitgedeeld.
In het weekend van 15 t/m 17 december ben ik naar een Aiesec USIU (één van de universiteiten in Nairobi) conferentie in Namanga geweest. Namanga ligt bijna op de grens met Tanzania en is ongeveer 2,5 uur rijden vanuit Nairobi. De conferentie begon al op donderdag, maar ik vertrok vrijdagavond met een trainee uit Japan (Chiko). Ze was net drie weken in Kenia, dus ze had geen idee waar we heen moesten. Kristian had me uitgelegd vanwaar de matatu’s naar Namanga vertrokken, maar het duurde ongeveer drie kwartier voordat we ze hadden gevonden. Onderweg vertelde de trainee me dat Aiesec USIU behoorlijk streng is voor de trainees die via hen in Kenia zijn. Als je als trainee ergens heen wil, dan moet je altijd toestemming vragen aan Aiesec USIU en meestal willen ze niet dat je gaat als er niemand van Aiesec bij is. Het was dus een wonder dat ze Chiko met mij lieten afreizen naar Namanga. De reis verliep verder prima, maar ze smsten wel een paar keer waar ze bleef. Ik ben blij dat Aiesec UN (University of Nairobi) mij gewoon vrij laat. Ik moet er niet aan denken dat ik overal toestemming voor zou moeten vragen of ergens niet heen zou kunnen gaan, omdat Aiesec dat niet zou willen. Ik denk dat ik die verantwoordelijkheid zelf wel aan kan :).
De conferentie was een verkiezingsconferentie, waarin het nieuwe bestuur van Aiesec USIU werd gekozen. In werkelijkheid viel er weinig te kiezen, want voor elke positie was er maar één persoon beschikbaar :). Maar goed, Aiesecers zijn nu eenmaal dol op tradities en rituelen, dus er werd een hele verkiezingsceremonie gehouden. Eén van de tradities is dat het nieuwe bestuur dronken wordt gevoerd voordat ze de uitslag te horen krijgen. Wat een drama zeg. Volgens mij was niemand van het nieuwe bestuur echt dronken, maar ze probeerden iedereen er wel van te overtuigen met hun acteerkunsten. Ze konden niet lopen, kraamden onzin uit, schreeuwden in het rond, barsten in tranen uit, etcetera. In het begin was het wel grappig, maar na een tijdje werd het erg irritant, vooral toen de voorzitter de uitslag bekend wilde maken en ze hun mond maar niet dicht wilden houden. Ik voelde me een beetje ‘oud’ tussen al die mensen. Kristian had me al gewaarschuwd dat de mensen van USIU erg jong waren. Dit komt omdat het een private universiteit is en geen publieke, zoals de University of Nairobi, waar ik meestal mee te maken heb. In Kenia kunnen alleen de beste studenten terecht bij een publieke universiteit, de rest wordt niet toegelaten. Als je het geluk hebt dat je rijke ouders hebt, kun je terecht bij een private universiteit, anders heb je pech en kun je niet studeren. De publieke universiteiten zitten zo overvol dat iedereen twee jaar moet wachten na de middelbare school voordat ze kunnen beginnen met studeren. Mensen beginnen dus op z’n vroegst op hun twintigste met studeren.
De conferentie zelf was niet veel aan. Naast de verkiezing en de voorafgaande speeches werd er eigenlijk niets gedaan en de houding van de mensen die er waren was allesbehalve enthousiast.
Het was wel leuk dat we op zaterdagochtend een game drive (safari) in Amboselli National Park hebben gedaan. Dit park is echt totaal anders dan Masai Mara. Het zijn hoofdzakelijk uitgestrekte kale vlaktes met hyena’s en honderden olifanten. Verder is er relatief veel water en massa’s vogels. Vanuit het park kun je de Kilimanjaro in Tanzania zien. Helaas was het erg bewolkt die dag, dus we konden de berg niet in volle glorie bekijken. We zagen een stukje van de berg tussen de wolkenvelden door en ik kan je vertellen: die berg is hoog! 5896 meter! En hij staat helemaal alleen, omgeven door vlak land, een indrukwekkend gezicht. Ik heb er zin in om in maart daar naar boven te klauteren! Maar eerst moet ik wel behoorlijk trainen. Daar ben ik een week geleden mee begonnen: twee keer per week hardlopen (tot nu toe geeft m’n voet geen problemen), vier keer per week krachttrainen, elke dag alle trappen in het kantoorgebouw waar ik werk op lopen (17 verdiepingen) en zoveel mogelijk wandelen. Vorige week ben ik lid geworden van de Mountain Club Kenya. In het weekend organiseren ze vaak wandelingen/klimtochten en ik ben van plan om zoveel mogelijk met ze mee te gaan. Komend weekend ga ik een beginnerscursus rotsklimmen bij ze doen.
Om even terug te gaan naar het weekend van de conferentie :). We sliepen in tenten en ze hadden ons verteld om alleen een slaapzak of deken mee te nemen. Ik nam dus aan dat er matrassen of iets dergelijks aanwezig waren. Niet dus, we moesten op de grond slapen. Gelukkig was het gras waarop de tenten waren opgezet behoorlijk zacht, dus ik heb wel kunnen slapen.
Op de terugweg gebeurde er nog iets grappigs. We waren bijna in Nairobi en we stonden in de file. Onze matatuchauffeur besloot dat het slimmer was om van de weg af te gaan en het zandpad, dat parallel liep aan de weg, te nemen. Terwijl we door een klein modderpoeltje reden, sloeg de motor af. De motor wilde niet meer starten, het klonk alsof de accu leeg was. We hadden drie mannen en elf vrouwen aan boord (allemaal van USIU) en wat er normaal gebeurt, is dat de vrouwen blijven zitten, terwijl de mannen de matatu gaan duwen. Natuurlijk was dat onmogelijk met deze verdeling (en een hoop bagage aan boord), dus ik stapte meteen uit om te helpen. De rest bleef gewoon zitten tot we ze drie keer hadden gevraagd om uit te stappen. Uiteindelijk stapten ze uit en hielpen ze mee duwen. Na een stukje rennen en duwen, sloeg de motor aan en konden we weer verder.
Groetjes,
Dianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
