Dansen, klimmen en zingen

Vrijdagavond 19 januari kwam ik thuis na mijn werk en Kent vroeg of ik zin had om met hem en een vriend mee te gaan naar een concert. Het concert was de opening van het World Social Forum dat van 20-25 januari in Kenia werd gehouden. Er zouden bekende Afrikaanse artiesten komen optreden. Kent en vele anderen kwamen speciaal voor één artiest: Oliver uit Zimbabwe. Eenmaal bij het gebouw waar het concert zou worden gehouden, probeerde Kent te achterhalen of Oliver ook daadwerkelijk zou komen. Hij was er namelijk van overtuigd dat Oliver niet eens in Kenia was. Geen van de kaartverkopers wilde bevestigen noch ontkennen dat hij zou optreden. Het concert was nog niet begonnen, dus we besloten eerst naar een salsa-avond in Intercontinental Hotel te gaan en daar te wachten op verdere berichten omtrent Oliver.
Uiteindelijk leek het er op dat hij zou komen, dus we gingen naar het concert. Het concert was al bezig en de band die begon op het moment dat we binnenkwamen was echt super. Het was een Keniaanse drumband (de naam ben ik vergeten). Vervolgens kwam er een zangeres uit Zuid-Afrika (Yvonne Chakachaka) en daarna kwam Oliver. Hij (en zijn band) waren super goed.
De volgende ochtend (na een korte nacht met drie uur slaap) moest ik alweer vroeg op, want ik zou gaan rotsklimmen met de Mountain Club of Kenya (MCK). Op 40 km van Nairobi ligt Lukenya, een rotsformatie waarvan een deel in het bezit is van de MCK. Daar gingen we rotsklimmen. ’s Ochtends vroeg hadden twee klimmers een aantal routes opgezet (wat betekent dat ze een touw aan de rots hadden bevestigd, waaraan je wordt gezekerd wanneer je gaat klimmen) en tijdens de dag konden we die routes uitproberen. Al het materiaal (helm, klimschoenen, harnas) konden we huren van de MCK. Ik begon met een paar relatief makkelijke routes en heb ’s middags moeilijkere routes gedaan. Het ging goed en het was ook erg leuk. Soms dacht ik echt dat er geen mogelijkheden meer waren om verder te gaan, maar na wat zoeken vond ik dan toch een kleine spleet die genoeg was om mezelf verder omhoog te hijsen met m’n armen of omhoog te duwen met m’n benen.
Op zondag ben ik op uitnodiging van mijn collega Jeanne met haar meegegaan naar de kerk. Ze had me gewaarschuwd dat het een hele uitbundige kerk was, een zogenaamde charismatische kerk. Nou dat was geen woord teveel gezegd. De dienst begon om 11.30 uur en de eerste 75 minuten was het alleen maar zingen. Geen psalmen en gezangen, maar vlotte liedjes begeleid door een band en een koor. Vervolgens begon de dominee met de dienst. Hij schreeuwde de hele tijd en als de mensen het eens waren met wat hij zei, riepen ze amen of halleluja. Hij riep de mensen ook op om dit te zeggen. Als er werd gebeden, zei iedereen een eigen gebed hardop en staken ze hun handen in de lucht. Al met al was het een zeer interessante belevenis, ook al duurde de dienst erg lang (ruim drie uur!). Ik was de enige mzungo in de kerk temidden van ongeveer duizend mensen. De dienst werd gehouden in een soor tent en achter de hoofdtent was nog een tent gebouwd om plaats te bieden aan alle mensen. Deze mensen konden de dienst volgen op videoschermen. De dienst werd opgenomen en ’s avonds op televisie uitgezonden. Elke zondag worden er twee diensten gehouden (om 8.30 en 11.30 uur) en beide keren zijn alle plaatsen bezet! Mensen zijn hier zeer gelovig, dus iedereen gaat naar de kerk. Elk klein dorpje heeft een kerk en Nairobi heeft er denk ik meer dan honderd. Charismatische kerken groeien snel en zijn vooral populair onder jonge mensen.

Groetjes,

Dianne