Aiesec conferentie

Afgelopen weekend ben ik naar een nationale Aiesec conferentie geweest. Aiesecers van commissies uit heel Kenia en sommigen uit de buurlanden Rwanda en Uganda kwamen samen in een hotel dat een uur rijden buiten Nakuru lag. De conferentie startte op donderdag en duurde tot zondag. Ik ben pas vrijdagavond gegaan, omdat ik donderdag en vrijdag gewoon moest werken.
We (in totaal negen Aiesecers) zouden om 18.00 uur vertrekken vanaf de universiteit. De matatu was op tijd (met daarin al vijf andere mensen), maar één jongen (Martin) was te laat. Hij zei dat hij onderweg vastzat in een file. Na een uur te hebben gewacht, begonnen de andere mensen in de matatu luidkeels te klagen dat ze weg wilden. Uiteindelijk zijn we om 19.15 uur vertrokken, zonder Martin.
Na een wilde rit over slechte wegen kwamen we om een uur of 22.30 in Nakuru aan. Daar moesten we overstappen in een andere matatu. Ons plan was om daar op Martin te wachten, die er in geslaagd was in een matatu vanuit Nairobi naar Nakuru te belanden. Volgens zijn informatie zat hij ongeveer een half uur achter ons. Na een half uur te hebben gewacht, begonnen de andere mensen in de matatu (andere mensen trouwens dan de eerste keer) weer te klagen. Uiteindelijk zijn we vertrokken, zonder Martin. Eén van de Aiesecers bleef in Nakuru om op Martin te wachten en ervoor te zorgen dat de laatste matatu niet zonder hem zou vertrekken.
Onderweg wilde één van de passagiers (een vrouw die het hardst had geklaagd in Nakuru) uitstappen. Ze zei dat we moesten wachten totdat ze de mensen had gevonden die haar op die plek zouden ophalen. Het was namelijk niet veilig om alleen te lopen daar. De mensen bleken al te zijn vertrokken, dus nu eiste ze dat de chauffeur haar bij haar huis zou afzetten. Dus we keerden om en gingen richting haar huis. De weg naar haar huis was veruit de slechtste die ik tot nu toe heb gezien hier: steil omhoog, met hoogteverschillen van een meter en enorme kuilen. Een four wheel drive zou al moeite hebben gehad met deze weg, laat staan onze matatu. Halverwege kwamen we dus tot stilstand. Omdat we niet verder omhoog konden, eiste ze dat de matatu boy (een soort van conducteur die in elke matatu zit) haar naar haar huis escorteerde. Na vijf minuten was ze eindelijk gedropt en konden we weer verder. Al met al was het een komische belevenis.
Om ongeveer middernacht kwamen we aan in het hotel. Het hotel lag in de middle of nowhere, dus ik vroeg me af of er uberhaupt gasten kwamen gedurende het jaar (als wij er niet waren). Van tevoren had ik van Kristian al gehoord dat het hotel plek had voor 200 mensen en dat er waarschijnlijk 300 zouden komen. Ik had me dus enigszins voorbereid op een chaos. De werkelijkheid sloeg echter alles. Het hotel bleek 71 bedden te hebben (waarvan sommigen tweepersoons, maar de meesten eenpersoons) en er waren 220 mensen... In alle bedden sliepen minstens twee mensen en de rest sliep op de grond. Er waren kamers met 1, 2 of 3 bedden. In de kamers met 3 bedden lagen gemiddeld 15 mensen! Ik had geluk, omdat de bovenste verdieping gereserveerd was voor trainees en SN’s (mensen in Kenia die naar het buitenland willen voor een stage). Ik deelde een kamer waarin 1 eenpersoonsbed stond met drie anderen. Twee mensen sliepen in het bed, ik en iemand anders op de grond. De kamer was hiermee helemaal gevuld. Ik had gelukkig drie kussens uit een stoel beneden in de bar weten te bemachtigen, waardoor ik een redelijk zacht en comfortabel (voor zover dat gaat in die omstandigheden) bedje had. Ik heb dus best goed geslapen. Elke kamer had zowaar een ‘badkamer’. We kwamen er echter al snel achter dat er in het hele hotel geen water was...
Van de mensen die al op donderdag waren aangekomen, hoorde ik dat de conferentie nog niet echt een succes was. Er waren zelfs wat kleine rellen geweest, omdat iedereen erg kwaad was over de faciliteiten. De meesten waren ’s middags aangekomen en mochten pas na middernacht in een kamer. Vrijdag waren de sessies chaotisch verlopen en het hotel had niet genoeg borden, bestek, glazen en eten (!) voor iedereen, terwijl ze van tevoren wisten hoeveel mensen er zouden komen!
Vrijdagnacht was er een feest, maar de DJ was zo belabberd dat het niet echt van de grond kwam. Om een uur of 4 ben ik maar gaan slapen.
Zaterdagochtend stonden we om 7.30 uur op, omdat ons was verteld dat het ontbijt tussen 7.30 en 8.00 geserveerd zou worden. Later bleek dat dit tussen 8.30 en 9.00 was, maar we hebben de tijd voor het ontbijt goed kunnen besteden door op zoek te gaan naar water zodat we ons konden wassen en onze tanden konden poetsen. Uiteindelijk hadden we in een gebouwtje vlakbij een aantal kranen gevonden waaruit water kwam. We hadden alleen niets waar we het water in konden doen en mee konden nemen naar onze kamer. De meeste mensen hadden een jerrycan of afwasbak in hun kamer staan waarin ze water konden doen. Gelukkig konden we een afwasbak lenen, zodat we water konden halen. Door al het gedoe waren we tien minuten te laat voor de openingsbijeenkomst van die dag. En voor de mensen die niet weten wat er dan gebeurt: je wordt gestraft. Aangezien er een grote groep mensen te laat was, moest het publiek (de mensen die wel op tijd waren) een straf bedenken die geschikt was voor een grote groep. Mensen begonnen allerlei straffen te roepen (kennelijk is er een vast scala aan straffen binnen Aiesec). Ik ving onder andere ‘toothpaste’ op. Die straf werd echter afgekeurd, omdat het geen straf, maar een rollcall (nog een Aiesec gewoonte: een soort van presentatie door een groep, bijvoorbeeld alle afgevaardigen van Aiesec Nairobi) was. Achteraf hoorde ik wat ‘toothpaste’ inhield en ik was blij dat die was afgekeurd. Het gaat namelijk als volgt: alle mensen staan op een rij. De eerste neemt een tandenborstel en tandpasta en poetst zijn tanden. Hij spuugt de tandpasta uit in een beker en geeft de tandenborstel door aan de volgende in de rij. Die poetst ook zijn tanden en spuugt in de beker. Zo gaan de tandenborstel en de beker langs iedereen tot hij bij de laatste persoon komt. Die moet het mengsel van tandpasta en kwijl van iedereen opdrinken!!
Wij kregen gelukkig een mildere straf, genaamd ‘pass the sweet’. Alle mensen moesten op een rij gaan staan. Aan beide kanten moest de eerste persoon een snoepje tussen zijn tanden nemen en zonder handen doorgeven aan de volgende persoon die het snoepje ook tussen zijn tussen moest hebben. Ergens in het midden kruisten de twee snoepjes elkaar, dus voor de mensen die daar stonden, was het lastig, omdat ze van snoepje moesten wisselen. Gelukkig stond ik niet in het midden ;)
De rest van de dag was goed georganiseerd. Voor de trainees en SN’s was er een speciaal programma met allerlei sessies, onder andere om ervaringen uit te wisselen. Veel van de trainees had ik al ontmoet, maar het was erg gezellig om iedereen bij elkaar te hebben. Onder de trainees was ook een Nederlands meisje dat ik nog niet had ontmoet. Het was echt gek om ineens Nederlands te praten, ik ben inmiddels zo gewend aan het Engels dat ik soms alleen het Engelse woord kan bedenken in plaats van het Nederlandse of dat ik per ongeluk Engelse woorden gebruik in een Nederlandse zin. Bij het schrijven van deze Nederlandse stukjes moet ik soms ook goed nadenken of de zinsvolgorde wel klopt.
Gelukkig was er die dag wel genoeg eten en ’s avonds een betere DJ. Het feestje was erg gezellig, Kenianen houden echt enorm van dansen (en alcohol drinken). Iedereen danst en hoewel ik het ook leuk vind om te dansen, moet ik wel aan hun dansstijl wennen. Ik houd er van een zekere afstand te bewaren, zeker met mensen die ik niet goed ken, maar hier is het normaal dat meisjes en jongens heel close met elkaar dansen. Ik werd dus constant belaagd door jongens die tegen me aan begonnen te dansen. Het is wel opvallend dat het ze (meestal) alleen om het dansen gaat. Als een jongen in Nederland zo tegen je aan danst, dan gaat het ze niet alleen om het dansen... Ook ben ik als ‘whitey’ niet gewend om mijn heupen, kont en schouders te gebruiken zoals zij dat doen, maar een Keniaanse choreograaf (een SN) heeft me de basis geleerd. Ik moet alleen nog wel veel oefenen :)
De volgende dag werden we gewekt door het zingen/schreeuwen van een groepje dronken Aiesecers. Ze bonkten op alle deuren en zongen een lied gedurende anderhalf uur! Best irritant en ik hoorde Devon (m’n huisgenoot) een paar kamers verderop in woede uitbarsten toen ze maar door bleven gaan. Dat groepje zingende mensen heeft trouwens aan één stuk door gedronken: vrijdagnacht, zaterdag overdag, zaterdagnacht en zondag (zonder te slapen). Best indrukwekkend, maar natuurlijk niet echt een zinvolle bijdrage aan de conferentie.
De rest van de dag hebben we doorgebracht met wat algemene bijeenkomsten, nog een informele sessie met de trainees en SN’s en een paar spelletjes. Om 14.45 uur vertrokken we naar Nairobi en om 19.00 uur was ik thuis: moe, maar voldaan en blij met de luxe van mijn bed en stromend water :)

Groetjes,

Dianne