Staatsbegrafenis

Afgelopen vrijdag ben ik op uitnodiging van Kent afgereisd naar Mbakalo, een dorpje ongeveer 40 km van Eldoret (zie landkaart rechts). Op zaterdag vond daar de begrafenis plaats van Mayi Joina Mukasa Kituyi, de moeder van de Keniaanse minister van Handel. In Kenia zijn familiebanden heel erg sterk, vandaar dat niet alleen ministers, maar ook moeders van ministers een staatsbegrafenis krijgen.
Kent was al op donderdag afgereisd naar het westen van Kenia om daar een aantal van de fabrieken, waarin ICDC (de organisatie waarvan hij voorzitter is) aandelen heeft, te bezoeken. Hij is een goede vriend van de minister en was aangesteld als een soort van ceremoniemeester voor de begrafenis. Ik had met hem afgesproken dat ik hem zaterdagochtend in Mbakalo zou ontmoeten.
Vrijdagavond was er gratis busvervoer vanuit Nairobi naar Mbakalo. Er was tegen mij gezegd dat de bus om 18.00 uur zou vertrekken, in Keniaanse tijd betekent dat dat je vanaf 18.00 uur kunt verzamelen en dat de bus waarschijnlijk om een uur of 20.00 uur vertrekt. En inderdaad, ik was er om 18.00 uur en de bus reed weg om 20.10 uur.
Mijn collega’s hadden me verteld dat de reis ongeveer zeven tot acht uur zou duren. Ik zat naast een jongen van wie de vader een vriend was geweest van de minister. Zijn vader was twee maanden geleden echter overleden (waarschijnlijk vergiftigd) en de minister had zijn familie veel geld gegeven voor de begrafenis. Hij vertelde dat hij in Kibera woont, de grootste sloppenwijk van Nairobi en tevens van Afrika. Er wordt gezegd dat er 1,3 miljoen (!!) mensen wonen. Zijn moeder en acht broers en zussen wonen in Kisumu. Hij had verband om zijn pink, dus ik vroeg hem waarom. In die week had hij thuis bezoek gekregen van twee vreemdelingen die zeiden dat ze wat met hem wilden bespreken, buiten. Hij weigerde om naar buiten te gaan, waarop de vreemdelingen een panga (mes) tevoorschijn trokken en zijn spullen wilden meenemen. Uiteindelijk wist hij ze te verdrijven en hebben ze niets meegenomen, maar hij heeft wel het topje van zijn pink verloren. Dit soort gebeurtenissen schijnen regelmatig voor te komen in de sloppenwijken...
De laatste maand is er in Kenia heel veel regen gevallen. Met name aan de kust is de situatie dramatisch: hele stukken land zijn weggespoeld en veel mensen zitten zonder eten en drinken, afgesloten van de buitenwereld. Het risico op epidemieën (onder andere diarree en polio) is enorm. In Nairobi en omstreken heeft het ook veel geregeld, maar er zijn geen overstromingen. De zandwegen van Nairobi naar Mbakalo waren wel in slechte staat, vooral één stuk tussen Naivasha en Nakuru. Ze zijn daar met de hoofdweg bezig, waardoor al het verkeer over een zandweg, die parallel loopt aan de hoofdweg, moet. Er was daar een ongeluk gebeurd, waardoor het verkeer muurvast stond. We hebben daar ongeveer twee uur in de file gestaan.
Uiteindelijk kwamen we de volgende dag om 07.00 uur aan. De reis had dus elf uur geduurd! Om 10.00 uur begon de ceremonie, die gehouden werd op een grasveld bij het huis van de overleden vrouw. Duizenden mensen waren aanwezig, waaronder de president (die arriveerde per helikopter), de vice-president en veel ministers. Ik zat op de eerste rij, in de buurt van alle belangrijke mensen, dus ik kon alles goed zien. Ik moest alleen moeite doen om wakker te blijven, aangezien ik in de bus niet had geslapen. Alle toespraken waren in het Swahili, wat ook niet echt hielp om wakker te blijven. De ceremonie duurde tot 13.00 uur en daarna was er een lunch. Tijdens de ceremonie had ik een blanke man zien lopen en na afloop van de ceremonie kwam hij naar me toe en zei dat hij graag wilde weten waar de derde ‘mzungu’ (wat ‘blank persoon’ betekent) vandaan kwam. Naast mij waren hij en de vrouw van de minister (een Noorse) de enige blanken op de ceremonie. Ik zei dat ik uit Nederland kwam en toen zei hij: “Oh god, dan kunnen we Nederlands praten!”. Hij bleek al sinds 1989 in Kenia te komen en zou binnenkort gaan trouwen met de zus van de minister.
Om een uur of 15.00 vroeg Kent wat ik wilde: die middag nog terug met de bus naar Nairobi of met hem mee naar een hotel in Webuye (30 km verderop), waar hij de nachten ervoor al had geslapen. Aangezien ik heel graag wilde slapen, was het niet erg aantrekkelijk om met de bus terug te gaan naar Nairobi. Ik ben dus naar het hotel gegaan. De directeur van ICDC verbleef in hetzelfde hotel als wij. Hij wilde echter graag afgezet worden bij een ander hotel om voetbal te kijken. Eenmaal in het hotel had Kent hem aan de telefoon en hij vroeg hem waarom hij in dat andere hotel afgezet wilde worden, aangezien ze in ons hotel ook gewoon televisie hadden. Hij antwoordde daarop dat hij niet precies wist wat de status van ‘this lady’, waarmee hij mij bedoelde, was en hij dacht dat Kent en ik misschien wat privacy wilden. Even ter informatie: Kent is ergens in de veertig en kan dus mijn vader zijn, hahaha. Bovendien had de directeur een kamer aan de andere kant van het hotel, dus hij had sowieso niets met ons te maken. Eerder die dag was ik door de minister ook al voor de vrouw van de jongen met wie ik in de bus had gekletst aangezien! Echt grappig, de Kenianen zijn allemaal heel erg nieuwsgierig, maar het zit niet in hun cultuur om vragen te stellen, dus ze nemen maar van alles aan...
De volgende ochtend heeft Kent me een waterval in de buurt van het hotel laten zien. Kenia heeft drie grote watervallen, waarvan dit er één was. De omgeving is daar prachtig: heuvelachtig en heel erg groen, een mooi gebied om te wandelen. Daarom had Kent daar een stuk grond gekocht om huisjes voor toeristen op te bouwen. Ik heb gezegd dat ik de huisjes zou promoten in Nederland :)
Na de waterval gezien te hebben, zijn we weer naar Nairobi gereden. De reis was dit keer een stuk comfortabeler: per auto in plaats van de bus en zeven uur in plaats van elf! Bovendien was het overdag, dus kon ik het mooie gebied zien waar we doorheen reden.

Groetjes,

Dianne