De avonturen van Devon en Kristian

De laatste anderhalve week heb ik niet zoveel bijzondere dingen beleefd, maar mijn maatjes Kristian en Devon wel...
In de nacht van afgelopen vrijdag op zaterdag hoorde ik Devon om een uur of vier mijn naam roepen. Hij stond buiten voor mijn raam. Hij vroeg of ik de buitendeur wilde opendoen voor hem. Toen ik die opende, stond hij daar: zonder schoenen! Ik vroeg wat er was gebeurd en hij vertelde dat hij beroofd was. Hij was uit geweest en op de terugweg was hij van achteren aangevallen, eerst door één man, later waren er nog drie bijgekomen. Ze hebben zijn schoenen, zijn telefoon, zijn sleutels en een deel van zijn geld gestolen. De rest van het geld konden ze niet vinden, omdat het te diep in z’n broekzak zat.
Na de beroving heeft hij een matatu naar huis genomen en de matatu vroeg 150 shilling, terwijl het normaal maar 20 shilling is! Toen hij thuiskwam had hij het dus helemaal gehad met Kenia.
In een eerder verhaaltje heb ik jullie al verteld over zijn niet zo gelukkige beginperiode in Kenia. Inmiddels denk ik dat hij het vooral aan zichzelf te danken heeft. Zijn houding lokt gewoon bepaalde dingen uit, zoals een beroving. Je vraagt om problemen als je midden in de nacht in je eentje langs Uhuru Park loopt! De meeste parken zijn overdag al verzamelplekken voor duistere figuren en zodra het donker is, moet je ver uit de buurt blijven.
Hij was echt heel erg kwaad en gefrustreerd toen hij thuiskwam. Natuurlijk zou het niet zo moeten zijn dat je beroofd wordt, maar de situatie is nu eenmaal zo, dus het lijkt mij dan maar het beste om je daaraan aan te passen in plaats van de problemen op te zoeken. Dit heb ik maar niet tegen hem gezegd :) Hij is normaal al bijna altijd ernstig gefrustreerd over de kleinste dingen, bijvoorbeeld als internet niet werkt (wat nogal eens voorkomt in Kenia), dus nu was het nog een graadje erger. Via internet sprak hij met zijn ouders over wat er was gebeurd. Hij dreigde Kenia te ruïneren en zei dat hij de dag erna een mes of pistool zou gaan kopen om iemand te vermoorden, want hij was van mening dat er iemand voor zijn beroving moest boeten.
Arme ouders, ze probeerden hem te kalmeren en te behoeden voor grote fouten (zoals iemand vermoorden), maar hij was niet voor rede vatbaar. Uiteindelijk ging hij slapen en toen ik de volgende middag rond 12 uur vertrok, sliep hij nog steeds.

Die zaterdag was het tijd voor de Aiesec Promenade: een dag waarop de leden van Aiesec Nairobi de activiteiten van het afgelopen jaar presenteren aan hun ouders en andere Aiesec betrokkenen. Ze hadden mij gevraagd of ik een korte speech wilde geven over mijn ervaringen in Kenia tot zover. Mijn werkgever hadden ze gevraagd een speech te geven over waarom hij een Aiesec trainee de gelegenheid had gegeven om bij hem te werken. Hij zei tijdens zijn speech dat ik het goed deed (juj!) en dat er in januari nog een trainee komt, uit Engeland.
Naast de afsluiting van het jaar was het evenement ook de finale van de Aisha miss verkiezing die door Aiesec was georganiseerd. Het Aisha project is een HIV/AIDS project gericht op vrouwen tussen de 18 en 25 jaar die in de sloppenwijken van Nairobi wonen. Begin oktober is het project begonnen door in vijf sloppenwijken vrouwen in de doelgroep te recruteren. Het doel was om uiteindelijk één van de deelneemsters te kronen tot miss Aisha. Zij zou een voorbeeldfunctie in haar leefomgeving gaan vervullen en vrouwen in haar omgeving kennis bijbrengen over HIV/AIDS. De vrouwen werden dus niet geselecteerd op uiterlijk, zoals bij een gewone miss-verkiezing. Na de audities in de sloppenwijken en een tweede selectie bleven uiteindelijk vijftien vrouwen over. Zij gingen op ‘bootcamp’, waar ze werden voorbereid op de finale van de miss-verkiezing en op hun toekomstige rol in de bestrijding van HIV/AIDS. Tijdens de finale waren er verschillende rondes waarin ze zichzelf moesten presenteren. Het was een hele leuke dag, ook al begon het iets later dan gepland (om 16.00 uur in plaats van 12.30 uur...).
Om een uur of 19.00 realiseerde ik me opeens dat Devon geen huissleutels had en dat ik de deur op slot had gedaan toen ik wegging. Hij lag toen nog te slapen, dus ik had hem opgesloten in ons huis! Gelukkig bleek later dat hij er niet echt last van had gehad, aangezien hij tot 16.00 uur had geslapen en verder geen plannen had voor die dag (misschien is het zelfs wel goed dat ik hem heb opgesloten zodat hij wat tijd had om te bedaren van de beroving en geen gekke dingen kon doen ;)).

Dan het verhaal van Kristian: Kristian was die ochtend naar het ziekenhuis geweest om te laten checken of hij malaria had. Hij was vrijdagavond namelijk erg ziek en zaterdag voelde hij zich weer goed. Dit is kenmerkend voor malaria: het komt in vlagen. Daarom is het zo gevaarlijk, je merkt niet dat het er nog steeds is en ondertussen breidt de malaria zich uit. De volgende keer dat je ziek wordt (na een paar dagen of weken) kan het al te laat zijn om je nog te redden.
Kristian had inderdaad malaria, maar gelukkig was het een milde vorm. Met medicijnen is het goed te behandelen.
Gisteren was Devon erg ziek, hij heeft ons beloofd vandaag naar het ziekenhuis te gaan om te laten checken of hij malaria of tyfus heeft. Kent vertelde ons dat tyfus vergelijkbare symptomen heeft als malaria en dat we dus altijd zowel een test voor malaria als tyfus moesten laten doen wanneer we de symptomen vertoonden. Ik zal vanavond wel horen wat de uitslag is.

Tot zover de ziekenboegverhalen :) Afgelopen zondag voelde iedereen zich prima en zijn we naar de nieuwe James Bond geweest. Die was superleuk. Na afloop zijn we uit eten geweest en vervolgens wilden we de bus pakken om terug te gaan naar huis. Na ons toeristendagje werden we weer snel met de neus op de feiten gedrukt toen we een plek in een bus probeerden te vinden. Het was een gekkenhuis bij Kencom, de plek waar veel bussen vertrekken. Ontzettend veel mensen en alle bussen met nummer 46 (die moesten we hebben) waren vol. We volgden de bussen in de tegengestelde richting om te zien waar al die mensen in de bus waren gestapt. We kwamen uit bij het punt waar normaal alleen mensen uit de bus worden gelaten. Het was echt idioot: zodra de conducteur de deur van de bus opendeed, vochten mensen zich naar binnen, zonder eerst de mensen uit te laten stappen. De conducteur werd erg kwaad en sloeg de deur dicht, ook al zaten daar mensen tussen. De bus reed een klein stukje verder en liet daar de mensen eruit. Na een tijdje, maar voordat iedereen was uitgestapt, begonnen mensen zich weer naar binnen te murwen. De conducteur sloeg de deur weer dicht en de bus reed een stukje verder. Zo ging het door totdat alle mensen waren uitgestapt. Toen worpen Devon, Kristian en ik ons in het gevecht om in de bus te komen. We slaagden erin de laatste plekken te bemachtigen (je mag niet staan in de bus, dus wanneer alle zitplekken bezet zijn, heb je pech en moet je weer uit de bus). Er waren veel ouders met kinderen in de bus en de conducteur gaf kinderen over en weer, zodat ze bij mensen op schoot konden zitten. Devon zat naast een vader met een stuk of vijf kinderen en die man vroeg aan Devon of hij één van de kinderen op schoot wilde nemen. Dit was een leuk gezicht. Eén van de andere kinderen zat te huilen, maar zodra hij ons zag, stopte hij en staarde ons alleen nog maar aan. Ik hoorde een paar Kenianen zeggen dat ze nog nooit een ‘mzungu’ (blanke) hadden gezien die zich net als zij in de bus had gevochten. Alle mensen waren buitengewoon vriendelijk tegen ons en het voelde bijna alsof we één van hen waren...

Groetjes,

Dianne